«Не хапае водара мінскага метро»: беларусы в эмиграции рассказали, по чем скучают и что не устраивает в новой жизни

Мы поговорили с беларусами, которые были вынуждены эмигрировать, и узнали, по чему они скучают, чего не хватает и что не нравится в тех странах, где сейчас живут.

Валерый, зараз жыве ў Вільні (Літва). У эміграцыі 4 месяцы.

«Паколькі я знаходжуся ў такой роднай беларускай Вільні, то дагэтуль не засумаваў па радзіме. Тут усё такое ж, толькі нашмат больш моў. У гэтым плане лічу свой досвед пакуль пазітыўным, бо не сутыкнуўся з нечым зусім чужым, незнаёмым, непрымальным, экзатычным. Я жартую, што Вільня гэта як беларускі абласны цэнтр, у якога ўсё атрымалася».

Читайте также: Очередной удар под дых картофельному имиджу: Беларусь не входит даже в дюжину мировых экспортеров картофеля

Ліза, жыве ў Беластоку (Польшча). У эміграцыі амаль 3 гады.

«Я люблю Беласток за беларускі «варушняк». Адчуванне радзімы пад бокам. Шмат розных імпрэз і шмат беларусаў, з якімі можна «тусіць».

Полина, живет в Риге (Латвия). В эмиграции почти 2 года.

«Я выбрала Латвию, так как у меня тут много знакомых, и тут живет мой парень. Меня ждали, а по приезду помогли со всеми документами и легализацией. С одной стороны, мне не нравится Рига. Я часто жалуюсь знакомым, что тут очень много «ваты» (людей с пророссийскими взглядами – ред.). А нравится мне то, как выстроена государственная система. И все вопросы можно решить дистанционно. Мне нравится уровень медицины в Латвии. Возможно из-за того, что я плачу только 10% от общей стоимости, так как у меня ВНЖ».

Еще Полина рассказала, что огромный плюс страны в том, что она находится у моря. И можно в любое время поехать на побережье.

Валерыя, жыве ў Варшаве (Польшча). У эміграцыі 3 месяцы.

«Мне вельмі падабаецца Варшава. Але мабыць з-за таго, што зараз лета, цепла, шмат сонца і кветак. Я раней была ў Варшаве і магу параўнаць якой яна была тады, і якой цудоўнай стала зараз. Мне гэты горад нагадвае Сіднэй».

Валерыя ў захапленні ад транспартнай інфраструктуры польскай сталіцы. І агулам лічыць яго «горадам для жыцця», бо тут створаны ўмовы для чалавека.

Максим, живет в Варшаве (Польша). В эмиграции 10 месяцев.

«Так как я уезжал из Беларуси не в самое хорошее время, поздняя осень, первые впечатления были такими: «какой-то холодный и мокрый ужас». Но как только пришла весна, а потом и лето, сразу Варшава заиграла другими красками».

Читайте также: Беларусы поделились опытом «лежания» в больницах Беларуси и Польши. Разница не в пользу «бесплатной» медицины

Чего не хватает ?

Валерый: «Мне у Вільні хапае ўсяго. Магчыма мае патрабаванні ніжэйшыя, чым у тых, хто праз дзень бывае ў рэстарацыях, аб’ездзіў палову свету і ведае, як жывуць людзі глыбей на захад. У Вільні ёсць усё, што знаёмае мне па Беларусі: глазураваныя сыркі, якія чамусьці з’яўляюцца нечым важным для іншых беларусаў, але не для мяне, ёсць зефір, мармалад, цукеркі – ну чыста «Камунарка». Тут нават ёсць свята халадніка. Што яшчэ трэба? Дранікі ці іншыя традыцыйныя беларускія стравы можна заказаць у беларускіх рэстарацыях, няма праблемы».

Валерый распавёў, што спачатку яму кінулася ў вочы – меншы выбар малочкі, мяса, каўбас у параўнанні з радзімай. Валерыю здаецца, што ў Літве няма (або мала) чорнага хлеба, якога шмат у Беларусі. А яшчэ хлопец не можа вызначыцца з гарбатай, бо як выявілася пасля пераезду з Сінявокай, Кёрціс, які ен піў раней – расейскай вытворчасці, і, адпаведна, тут яго няма. Што парадавала больш за ўсяго – выбар гародніны і садавіны.

Ліза: «Нейкі час хацелася маіх любімых чыпсаў Lay’s са смакам краба. Матуля іх перадала, але смак быў яўна ўжо не той, што раней. Нейкі вельмі алейны і перасмажаны. Пазней такія чыпсы з’явіліся ў «Жабцы», купляю зараз сабе».

Ліза распавяла, что ў першыя месяцы вельмі хацелася смачных пяльменяў і крабавых палачак. А потым, дзякуючы ўкраінцам, яны з’явіліся ў польскіх крамах!

«Нядаўна я была праездам у Швецыі і ўбачыла ўсыпаную зямлю антонаўкай. Узяла адзін яблык і ўдыхнула водар быццам з радзімы. А яшчэ мне не хапае водара нашага мінскага метро», – кажа дзяўчына.

Читайте также: В Беларуси продолжают систематически увольнять за прогулы: узнали, как выглядит Брестчина на фоне других регионов

Полина: «Кажется, хватает всего. Но мама все равно регулярно что-то передает через знакомых и друзей, которые едут в Латвию. Например, разные закатки. Недавно мама передала мне кабачки, специи, которые она сама делает, ферментированные листья вишни для чая, паштет, который я очень люблю».

Валерыя: «Няма таго, чаго б мне не хапала. Канешне, не хапае маіх родных і блізкіх, і няма магчымасці да іх паехаць. А так у Варшаве ўсё есць ўсе, што патрэбна. Мне прасцей сказаць, чаго мне не хапала ў Беларусі, што ёсць у Польшчы. Напрыклад, тут вельмі вялікі выбар гародніны. У Польшчы ў крамах і на рынках проста шалёны выбар».

Читайте также: «Стоял и с омоновцами смеялся». История женщины, которая без мужа сбежала из Иваново с тремя детьми и работает в такси

Максим: «Конечно же, родных и близких людей. Хотя с близкими людьми ситуация такая, что многие либо до моей эмиграции переехали, либо в последующие месяцы».

Максим рассказал, что изначально ему не понравились вкусовые особенности польских продуктов, например молочных. По его словам, было какое-то отвращение даже. Но со временем привык.

«В августе в Варшаве проездом была моя подруга. Понятное дело, что останавливалась на ночевку у меня, так как есть такая возможность. И когда она подарила беларуские «ништяки» от себя, достала еще большой пакет из дорожной сумки и сказала: «Это тебе от брата». И вот это было очень неожиданно и приятно. В пакете, в основном, были сладости, которые я покупал в Беларуси. Но самым ценным был черный беларуский хлеб».

Есть ли то, с чем было сложно смириться?

Валерый: «Сумую па кіно. Бо ў напалову рускамоўным горадзе няма ніводнага кінатэатра з фільмамі ў рускай агучцы. Ці хаця б ва ўкраінскай. На беларускую агучку нават на радзіме спадзявацца не даводзілася».

Валерый распавеў, што у Вільні раздражняе планіроўка. Яна хоць у тры разы меншая па насельніцтву, але размазаная па плошчы ў параўнанні з роўным Мінскам. Да некаторых раёнаў трэба ехаць хвілін 30 праз гушчары, няма адчування, што той раён – гэта яшчэ Вільня, але фармальна – так.

«Здавалася б, што чым больш азелянення, тым лепш, але тут яно неасвоенае, недобраўпарадкаванае, гэта не паркавыя зоны, гэта літаральна пушчы, парэзаныя дарогамі і забудаваныя з усіх бакоў. Дарэчы, да мінусаў Вільні я ўсё ж аднясу даступнасць Ікеі. Ікея сапсавала віленчукоў. У іхніх кватэрах усё абсалютна аднолькавае – ад рушнікоў і кубкаў, да мэблі і свяцільняў. У мяне адразу ўзнікае асацыяцыя з саўком, дзе ва ўсіх таксама ўсё было аднолькавае».

Яшчэ хлопец не перастае дзівіцца поўнай адсутнасці паліцыі на вуліцах. Яна з’яўляецца, толькі калі на вялікіх мерапрыемствах трэба ахоўваць насельніцтва.

«Вялікі кантраст з карнікамі, якія запаланілі беларускія вуліцы, каб народ не пачуваў сябе вольна».

Ліза: «Мяне ўсё задавальняе. Не магу сказаць, што ёсць нешта такое ў Польшчы, каб зусім было не да спадобы».

Полина: «Мне не хватает беларуского кваса. Латышский какой-то слишком сладкий. Друзья как-то даже рекомендовали ездить к фермерам, которые делают домашний квас и покупать у них».

Валерыя: «Адзінае што мне не падабаецца – кошты на жыллё. Яны проста не адпавядаюць рэчаіснасці. Звыклая «кавалерка» (аднапакаёвая кватэра), каштуе ад 700-800 даляраў США. Мае сябры, якія прыехалі паўгады назад, знялі за значна меншыя грошы. Кошты павялічваюцца, карацей».

Максим: «Цены на жилье мне совсем не нравятся. Двушка, правда, с хорошим ремонтом и мебелью, ближе к окраине города, может стоить до 1000 долларов США. Конечно, для эмигранта который приехал и сразу хочет заселиться, такая сумма может быть неподъемной».

Читайте также: Чиновник заявил, что Беларусь полностью обеспечивает себя продовольствием, кроме цитрусовых. Узнали, сколько они стоят